Bebouwde oppervlakte
Laatst bijgewerkt: 05-05-2025
Definitie
De bebouwde oppervlakte is de projectie op grondniveau van alle bovengrondse bouwdelen van een bouwwerk, gemeten aan de buitenkant, waarbij overstekken en uitbouwen doorgaans worden meegerekend.
Omschrijving
De bebouwde oppervlakte is een cruciale maatstaf binnen de bouwregelgeving en stedenbouw. Het bepaalt hoeveel ruimte een gebouw op een perceel inneemt, gezien vanuit een bovenaanzicht. Dit begrip is essentieel voor het verkrijgen van bouwvergunningen en het toetsen aan bestemmingsplannen, waarin vaak maximale bebouwingspercentages per perceel zijn vastgelegd. Bij de berekening van de bebouwde oppervlakte worden in principe alle delen van het bouwwerk meegenomen die boven het maaiveld uitsteken, inclusief aan- en uitbouwen, overkappingen en luifels. Het dichtzetten van een overkapping met wanden wordt bijvoorbeeld beschouwd als een verandering van het bouwwerk, waarbij gekeken wordt of de bebouwde oppervlakte toeneemt. Het is belangrijk om de bebouwde oppervlakte te onderscheiden van de gebruiksoppervlakte, die de netto bruikbare vloeroppervlakte binnen een gebouw betreft.
Vergelijkbare termen
Gebruiksoppervlakte
Gebruikte bronnen: